تاثیر آموزش رفتاری والدین بر کاهش نشانه های افسردگی و بهبود شیوه های والدگری مادران کودکان با اختلال نارسایی توجه/ فزون کنشی

مقدمه: هدف پژوهش حاضر بررسی تاثیر آموزش رفتاری والدین به مادران کودکان مبتلا به اختلال نارسایی توجه/ فزون کنشی بر کاهش نشانه های افسردگی و بهبود شیوه های والدگری این مادران است. روش: روش پژوهش شبه آزمایشی با طرح پیش آزمون- پس آزمون با گروه کنترل بود. از اینرو تعداد 24 نفر از مادرانی که فرزندانشان دارای این اختلال تشخیص داده شده بودند به صورت نمونه گیری در دسترس انتخاب و در دو گروه آزمایش و کنترل همتا سازی شدند. ابزارهای پژوهش شامل پرسشنامه های، شیوه های والدگری، افسردگی بک و مقیاس درجه بندی کانرز والدین برای اختلال نارسایی توجه/فزون کنشی بود. آموزش رفتاری والدین در قالب نه جلسه نود دقیقه ای در گروه آزمایشی اجرا شد. در پایان، دو گروه پرسشنامه های مذکور را به عنوان پس آزمون تکمیل کردند. داده ها با استفاده از تحلیل کوواریانس مورد تجزیه و تحلیل قرار گرفت. یافته ها: تحلیل نتایج بیانگر تاثیر کاربندی آزمایشی بر کاهش نمره های شیوه های والدگری خودکامه و سهل گیر مادران و افزایش نمره شیوه والدگری مقتدرانه آنان بود(05/0p<)، همچنین این تحلیل نشانگر تاثیر کاربندی در کاهش، افسردگی والدین (05/0p<) گروه آزمایشی نسبت به گروه کنترل بود. نتیجه گیری: به طور کلی یافته ها نشان می دهند که آموزش رفتاری به مادران، شیوه های والدگری مادران را بهبود بخشیده و از به وجود آمدن آشفتگی در روابط والد-فرزندی و همچنین مشکلات هیجانی در مادران کودکان با اختلال نارسایی توجه/فزون کنشی پیشگیری می نماید.